Bij Patsy thuis werd kunst met de paplepel ingegoten, haar moeder presenteerde Kunststof en haar vader is muzikant en psychotherapeut. Ze twijfelde nog tussen psychologie en journalistiek, koos uiteindelijk de toneelschool en zou zich nu niet anders kunnen voorstellen: “Spelen geeft een kick, als ik speel denk ik nergens meer aan.”
Patsy en de Veenfabriek:
“Ik speelde voor het eerst in 2018 met de Veenfabriek mee in Koken voor Keti Koti als student aan de HKU. Ik weet dat ik toen steeds dacht, wat zijn we aan het doen en waar gaan we naar toe? Veenfabriek is voor mij georganiseerde chaos. Je werkt intuïtief, het is geen invuloefening, maar maken met heel veel ingrediënten. Soms lijken die los te staan tot ze opeens samenkomen. In de laatste repetities werden er plotseling heel subtiel heel veel knopen doorgehakt en ineens stond er een voorstelling. Nu weet ik: Het komt altijd goed.”
"Wanneer muziek bij het theater erbij komt, is het alsof er een extra dimensie ontstaat waarin je dingen kunt zeggen, zonder ze te benoemen. Dat is precies wat ik als Nieuwe Maker bij de Veenfabriek wil doen: onderzoeken en leren hoe je muziek en theater samenbrengt.”
"Ik wil een voorstelling maken over roem, onsterfelijkheid en het verlangen gezien te worden.”
Wat ben je zelf voor een maker?
“Als actrice vind ik het leuk om met het publiek te spelen: dat je het gevoel hebt dat iedere avond iets heel anders kan zijn. De voorstelling lijkt in het moment te ontstaan. Op de Parade speelde ik de solo Totale Treurnis, over een meisje dat door buitenstaanders ‘ordinair’ genoemd zou worden, mensen vonden het ‘heftig’ en ‘intens’, maar ook ‘ontroerend’ en ‘kwetsbaar’. Ik hou ervan in mijn werk bepaalde grenzen op te zoeken. Het is niet keurig."
"Spelen geeft een kick, het publiek luistert en jij bepaalt waar ze zich bevinden en naartoe gaan. Je krijgt een gevoeligheid alsof je het moment kunt beïnvloeden.” Patsy lacht: “dat klinkt een beetje psycho. Maar op de vloer denk ik nergens meer aan: je bent alleen maar volop aan het spelen.”
Je wilt ‘De Grootste Hondenshow ter Wereld in Nederland’ maken, waarom?
“Mijn tante uit Groningen heeft twee hele grote Herdershonden waar ze shows mee loopt. Ze blijkt daar heel goed in te zijn en wint allemaal prijzen. Ik vind dat super fascinerend en ik ken die hele wereld niet. Wat mij betreft zou ze beroemd moeten zijn. Het is zo raar: niemand weet dat je een ongelooflijk talent voor hondenshows bezit behalve de mensen uit die wereld zelf. Ik wil een voorstelling maken over roem, onsterfelijkheid en het verlangen gezien te worden.”
“Voor De Grootste Hondenshow ter Wereld in Nederland werk ik weer met schrijver Hendrik de Pecker, die ook Totale Treurnis schreef. Als vooronderzoek gaan we samen naar allemaal hondenshows toe daar heb ik nu al zin in.”
