Stamboom Monologen

 Veenfabriek i.s.m. Joy Delima en ArtEZ Toneelschool

Als Joy Delima ontdekt dat ze pas de tweede zwarte actrice is die zal afstuderen van de Arnhemse toneelschool voelt ze zich voor het eerst in haar leven echt zwart en ervaart ze een verantwoordelijkheidsgevoel voor ‘the black community’. Aan de hand van een DNA test probeert ze te ontdekken wie ze écht is. Als ze haar stamboom verder uitpluist blijft ze echter achter met choquerende feiten. Via verschillende personages probeert ze op een luchtige manier vorm te geven aan haar twijfels, haar gebrek aan wokeness en aan de ander.

Stamboom monologen gaat over de complexiteit van meerdere culturele achtergronden in één lichaam en hoe het verleden doorsijpelt in het heden.

credits
tekst en spel | Joy Delima*
regie en tekstbegeleiding | Joeri Vos

*) Joy Delima is genomineerd voor de Columbina, een van de belangrijkste toneelprijzen van Nederland. Parool interviewde haar. Lees het hier.

speellijst

Marijn Lems in Theaterkrant over Stamboom Monologen:

“Het was echter nog niet gedaan met de politiek geïnflecteerde solo’s van vrouwelijke performers: ook Joy Delima snijdt met haar Stamboom monologen een maatschappelijk relevant thema aan vanuit persoonlijk perspectief. In een stand-up achtige show, waarbij ze razendsnel tussen verschillende personages en invalshoeken schakelt, traceert ze haar familiale roots èn haar eigen politieke bewustwording op het gebied van (systemisch) racisme en uitsluiting.

Delima werd voor haar rol in Onze straat van Daria Bukvić genomineerd voor een Colombina (voor een stageplek! Is dat een unicum? Weet iemand of dit een unicum is? Laten we het een unicum noemen), en ze toont zich ook in Stamboom monologen een begenadigd en charismatisch acteur. Met het grootste gemak laveert ze tussen verschillende speelstijlen zonder ooit het sterke gevoel van intimiteit met haar publiek te verliezen.

Vanwege de nadruk op vlot spel en korte scènes heeft de voorstelling wel de zwaktes die je wel vaker bij afstudeersolo’s van acteurs ziet: de nadruk lijkt met enige regelmaat meer te liggen op het tonen van de acteervaardigheden van de performer dan een interessante dramaturgie. Stamboom monologen is zo meer een aaneenschakeling van gedachtes, scènes en sketches rond een bepaald thema dan een voorstelling met een kop en een staart.
Vanwege het belang van dat thema en de kwetsbare, persoonlijke insteek die Delima hanteert vallen dat soort bezwaren echter al gauw weg. Bovendien worden de individuele scènes opgetild door de kwaliteit van het spel en de innemendheid van de performer, en weet Delima door middel van een aantal sterke vondsten de binaire benadering van afkomst en culturele achtergrond subtiel te ondermijnen – zo laat ze een witte beroepstoerist op Curaçao die zich laatdunkend uitlaat over de lokale vrouwelijke bevolking in een zwaar Antilliaans accent spreken, waardoor de scène een vervreemdende extra laag krijgt.”