In een serie snel gesneden korte komische en persoonlijke monologen vertelt actrice Joy Delima over haar zoektocht naar haar roots en over hoe zij het ervaart om nu in Nederland een jonge zwarte vrouw te zijn. Op zoek naar het antwoord op de vraag “Wie ben ik?”
“Ik blijk opeens zwart te zijn. Ja ik was het al, maar sinds ik naar Arnhem ben verhuisd word ik er steeds aan herinnerd. Ik hield me totaal niet bezig met zwartzijn toen ik in Rotterdam woonde. Ik was gewoon ik, en overal waar ik keek waren er mensen zoals ik. Maar nu ik de ‘enige’ ben, voel ik ineens de noodzaak om De Verantwoordelijkheid voor De Héle Black Community op me te nemen. Ik word een soort undercover superheld. Het gaat eigenlijk van de ene op de andere dag.”
“Ik blader wat in mijn vaders stamboomboek en kom ineens op een pagina die ik nooit eerder heb gezien. Het is een dubbel gevouwen bladzijde. Op deze kaart gaat de stamboom helemaal terug naar 1600….”
credits
tekst en spel | Joy Delima
regie en tekstbegeleiding | Joeri Vos
publiciteit en marketing | Kelly de Haan, Judy Lijdsman
fotografie | Isabelle Renate La Poutré
Lees de interviews met Joy Delima in Parool, NRC, met Cultuurfonds Leiden, in de Volkskrant (10-09-2019 en 18-11-2019) en Trouw.
speellijst
pers
“Joy Delima snijdt met haar Stamboom monologen een maatschappelijk relevant thema aan vanuit persoonlijk perspectief. In een stand-up achtige show, waarbij ze razendsnel tussen verschillende personages en invalshoeken schakelt, traceert ze haar familiale roots èn haar eigen politieke bewustwording op het gebied van (systemisch) racisme en uitsluiting.”
“Delima werd voor haar rol in Onze straat van Daria Bukvić genomineerd voor een Colombina (voor een stageplek! Is dat een unicum? Weet iemand of dit een unicum is? Laten we het een unicum noemen), en ze toont zich ook in Stamboom monologen een begenadigd en charismatisch acteur. Met het grootste gemak laveert ze tussen verschillende speelstijlen zonder ooit het sterke gevoel van intimiteit met haar publiek te verliezen.”
“Bovendien worden de individuele scènes opgetild door de kwaliteit van het spel en de innemendheid van de performer, en weet Delima door middel van een aantal sterke vondsten de binaire benadering van afkomst en culturele achtergrond subtiel te ondermijnen.” – Theaterkrant (Marijn Lems)
“In korte, door elkaar versneden portretjes monteert Delima zichzelf door haar zoektocht naar haar afkomst heen. Door de sobere setting – er staat alleen een klein bankje – komt alle focus op haar spel te liggen. En dat imponeert: met minimale veranderingen in mimiek, fysiek en intonatie weet ze enorme transformaties tot stand te brengen. Zo speelt ze een grote keur aan varianten van zichzelf – van de onzekere Joy, de trotse Joy tot de Joy die zichzelf overschreeuwt. Met veel gevoel voor ironie speelt ze ook de uiteenlopende mensen die ze op haar zoektocht tegenkomt, dan weer onuitstaanbaar arrogant, dan weer domweg onbeschaamd.” Theaterkrant (Sander Janssens)
Foto: Isabelle Renate La Poutré