De wereld kantelt. De mensheid verdwijnt, terwijl de machines oprukken. Wat blijft er over? Hoe zorg je dat het verhaal van de mens niet verloren gaat?
Op een podium staat de Superdrum: een monsterlijke constructie van honderd trommels, bespeeld door gerecyclede materialen uit autowrakken. Van piepende ruitenwissermotortjes tot tikkende schakelaars. Hier voert de machine de beat aan, terwijl actrice Jacobien Elffers, als laatste mens, probeert door te geven wat dreigt te vervagen. Hoe klonk het begin? Hoe klinkt het einde? En vooral: hoe blijft ons verhaal bestaan als er niemand meer is om het te vertellen?
SUPERDRUM is een poëtische voorstelling over menszijn, vergeten, langzaam denken en de wijsheid van niet alles weten. De Veenfabriek en Touki Delphine leggen allerlei scheppingsverhalen naast elkaar, van Swahili-mythen tot half onthouden Scandinavische sagen. Op het ritme van de Superdrum denderen we door de tijd. Van de natuurlijke - naar de kunstmatige evolutie. En van de eerste - naar de laatste mens.
Zij zegt: “Je weet nog niet alles. Je kan nooit alles weten. Je weet niet hoe we zijn ontstaan. Je weet niet welke dingen ik ben vergeten.”
De machine zegt: “vertel het me dan.”